Po kilku dniach przerwy udało nam się znowu zasiąść do komputera. Dzisiaj był nasz ostatni dzień w Meksyku. Ale po kolei…

Nasze błogie chwile na Meksykańskiej plaży skończyły się bardzo przyjemnie, dniem mniej upalnym. Mimo, że bardzo wystrzegaliśmy się przez cały czas naszej wyprawy jeździc autobusami nocnymi (należy tutaj podkreślić, że pociągi w Meksyku nie istnieją – albo raczej istnieją, ale w 1996 zostały sprywatyzowane zupełnie i teraz służą jedynie do przewozu towarów) – a to ze wzgledów bezpieczeństwa. Tym razem jednak zdecydowaliśmy się pojechać do San Cristobal de las Casas nocą. Powód był jeden – tylko takie autobusy były możliwe. Dojechaliśmy trochę zmęczeni, ale bez żadnych nieprzyjemnych przeszkód nad ranem następnego dnia.

San Cristobal jest miasteczkiem kolonialnym polozonym wyzej co laczy sie z niższą i przyjemniejszą temperaturą. Znaleźliśmy dość opustoszały, ale dla nas jak najbardziej wystarczający hostel gdzie zlożyliśmy nasze bagaże i poszliśmy na zwiedzanie. Ulice w Meksyku w tym mieście, jak i w większości innych są ułożone w kratkę – zupełnie inaczej niż miasta europejskie. Wynika to z tego, że zanim zaczęto je budować – planowano je. Nie rozrastały się więc tak same z siebie jak miasta w Europie. W mieścince tej było bardzo miło, ładnie, ale i więcej turystów niż w miejscach, które mijaliśmy wcześniej. Dowiedzieliśmy się, że właśnie w tym czasie (mimo, że jest teraz tutaj zima) podróżuje najwięcej meksykanów. Turystami więc są głównie meksykanie z innych rejonów Meksyku. W rejonie Chiapas – czyli niejako województwie gdzie znajduje się San Cristobal można znaleźć różne inne atrakcje takie jak piękne jeziora w parku narodowym (porównywane do jezior Szkockich) i kanion. Wszystko jednak oddalone jest od miasta.

Dekoracje w San Cristobal

Kobiety sprzedające różne produkty

Majanka

Najpierw zdecydowaliśmy się na popołudniową przejażdżkę konną. Obtlukliśmy sobie nieźle tyłki na cawboyskich siodłach aby dotrzeć do miasteczka zwanego Chiamas. Nie było tam prawie nic ciekawego. Nic poza kościołem. Kosciółków jest tutaj bardzo dużo – o religii katolickiej pisaliśmy wcześniej. Ten kosciółek natomiast był niezwykły (niestety zabronione było robienie w środku niego zdjęć). Gdy weszliśmy do środka nie zobaczyliśmy ławek. Ludzie siedzieli na ziemi. Ziemia natomiast zasypana była długimi, zielonymi sosnowymi igłami. Wszędzie, ale to wszędzie paliło się mnóstwo świeczek. Ludzie siadali na ziemi zapaliali czasem chyba ze 100 długich świeczek uprzednio odgarniając igły i przyklejając je (świeczki) do posadzki za pomocą wosku. Potem modlili się. Ach, sama obserwacja tych modlących się ludzi robiła wrażenie! Dookoła stały, każda za szybą, lalki, czy też figurki pokazujące różnych świętych. Każda z nich podpisana i każda z nich trzymająca lustro (nie doszliśmy do powodu tych luster). Najważniejszym ze świętych był Jan Chrzciciel – stojący na samym przodzie pod krzyżem. Z przewodnika dowiedzieliśmy się, że w tym kościele nie ma kapłanów, nie ma ślubów, a są jedynie odprawiane chrzty.

Jazda konna

Następnego dnia wybraliśmy się na pół-dniową wycieczkę do kanionu. Trzeba tam było dojechać minibusem, a potem wsiadało się w łódkę. Zrobiło to na nas znowóż niesamowite wrażenie. Podczas dwugodzinnej przejażdżki byliśmy wstanie nie tylko zobaczyć ogromne skały wyrastające po obu stronach rzeki (w najwyższym miejscu na kilometr), ale nawet 2 krokodyle wylegujące się leniwie na brzegu. Był to park narodowy, więc dzięki Bogu, poza łódkami nie było widać wiele ludzkiego wkładu w ten dziki krajobraz.

Krokodyl

Kanion

Czas gonił więc po powrocie należało spieszyć do kolejnego autobusu. Przejechać kolejne 6 h aby jeszcze przed nocą znaleźć się w Palenqe. W San Cristobal zostawiliśmy wiele niezbadanych miejsc i niezobaczonych rzeczy, ale przed nami miała roztoczyć się kraina majów.

Dotarliśmy ze sporym spóźnieniem, ale daliśmy radę znaleźć hostel z wolnym lóżkiem, w które padliśmy wyczerpani (po zjedzeniu taco w pobliskim barze ma się rozumieć). Nie dane nam jednak było spać długo. Już z rana musieliśmy wstać aby ominąć tłumy (co nam sie oczywiscie nie udało) jadące do ruin miasta Majów.

Miasto Majów koło Palenque  przeżywało swój rozkwit ok. 600 roku naszej ery po czym upadło przypuszczalnie ze względu na wyeksplotowanie środowiska (ostrzeżenie dla naszej cywilizjacji?).  Pozostałości po nim robią duże wrażenie – położone w dolinie w dżungli, a na otaczających je wzgórzach pobudowane światynie w postaci piramid. Niestety na wiele z nich nie mogliśmy wejść i zobaczyć na przykład slynnej sali inskrypcji, w której wypisano historię rodu królów. Zapis ten w zapomnianym piśmie Majów pomógł naukowcom nauczyć się je znowu odczytywać. Pod jedną z piramid znajdował się slynny grobowiec największego władcy Palenque. Na inne piramidy mogliśmy wejść podziwiać widoki na dżunglę i równinę Jukatanu, oraz pozostałości plaskorzeźb przedstawiających władców, których historię wypisane były pismem Majów.

pismo majów w Palenque

Palenque

Palenque

Na koniec pojechaliśmy minivanem do granicy z Guatemalą w Frontera Corozal i tutaj czekamy na jutrzejszą przeprawę przez rzekę i dalszą podróż do Flores w Guatemali.

Dzisiaj myślimy o Asi i Karolu, którzy za kilka godzin mają ślub oraz Marcie, która w niedzielę obchodzi imieniny. Życzymy Wam wszystkim dużo szczęścia.

Mieliśmy chwilę przerwy od internetu, ale już nadrabiamy stracony czas i opisujemy co gdzie i jak…

Jeszcze raz dziękujemy Wam bardzo za komentarze.

Ludzie w Meksyku…

W sumie, to trochę nam trudno opisać dokładnie Meksykan, bo niewiele z nimi rozmawiamy. Mamy oczywiście kontakt na zasadzie bycia ich klientami, obserwujemy ich na ulicy, na plaży, ale w hostelach, w których nocujemy zatrzymują się głównie ludzie z zagranicy – tacy turyści jak my.

Kazdy z tych turystów ma też na swój sposób ciekawą historię. W Oaxace dzieliliśmy pokój z bardzo chętnym do rozmów lecz na wszystko narzekającym amerykańskim staruszkiem. Twierdził on, że podróżuje po świecie czekając na śmierć. Wcześniej był na Filipinach, teraz w Meksyku, potem planował podróż do Stanów, tam 2 tygodnie pracy, aby wzmocnić swój emerytalny budżet, a potem podróż do Egiptu. Zdawał się być bardzo samotny, kilka razy sie mnie pytal, czy jeszcze wszystko ok w malżeństwie (powiedzieliśmy mu, że jesteśmy na naszym miesiącu miodowym).

Na naszej drodze poznaliśmy też parę Irlandczyków, ktorzy wlaśnie zaczynali intensywną naukę Hiszpańskiego. Rzucili wszystko w Irlandii aby przyjechać do Ameryki Centralnej i Południowej na cały rok, 12 miesięcy. Chcieli nauczyć się Hiszpańskiego, ale i pomóc co nieco tutejszej ludności. Ich podróż dopiero zaczynała się, cieszyli się na nią, na to co ich czeka, na to co nieznane, ale już teraz martwili się, że w Irlandii teraz jest ciężko i jak wrócą mogą mieć problemy ze znalezieniem pracy.

Poznaliśmy też przemiłą belgijkę, która na ulicy sprzedawała gofry. Kilka razy przechodziliśmy koło niej, a ona zawsze witała nas z uśmiechem, zagadywała… Dowiedzieliśmy się że do Meksyku przyjechała wraz z towarzyszem 5.5 roku temu. Miała to być wówczas 3-miesięczna podróż życia. Ale zakochali się w tym kraju i postanowili tu zostać. Niedawno udało im się wykupić kawałek ziemi w górach, gdzie budują dom i hodują drzewa owocowe.  “Jeszcze nie ma dachu, ale jak byście byli tu kiedyś znowu, to zapraszam”  powiedziała ze szczerym uśmiechem tłumacząc gdzie dokładnie znajduje się jej dom. Mowiła, że starają się współpracować z plemionami indiańskimi i że, chociaż są bardzo biedni, takie życie w wolności i blisko natury sprawia, że są bardzo szczęśliwi.

Przypadkiem też natkneliśmy się na wycieczkę francuzów z Paryża. “Dzieńdobry” powiedziała do nas dziewczyna, gdy dowiedziała się, że jesteśmy z Polski. Dowiedzieliśmy się, że spędziła miesiąc w Polsce nauczając Polaków francuskiego. Byli ze zorganizowaną wycieczką – 3 tygodnie po Meksyku, taki obóz szkolny.

Takie są różne powody podróży i różne losy ludzkie… ale faktem jest, że dużo więcej turystów jest tutejszych, pochodzacych z Meksyku. Zanim tu przyjechaliśmy byliśmy bardzo ostrzegani przed Meksykiem i tutejszym bezpieczeństwem. Kradzieże miały być najmniejszym problemem, wojny narkotykowe, porywacze itd. Fakt jest taki, że ani razu jeszcze nie spotkaliśmy się tu z żadną nieuprzejmością, próbą kradzieży (no.. raz tylko jeszcze w Meksykańskim metrze Bartek poczuł się trochę obmacywany), już nie mowiąc o poważniejszych niebezpieczeństwach. Nawet meksykańska salmonella nas póki co omija.

Ludzie są na luzie, czas wydaje sie tu plynąć wolniej (chociaż autobusy się nie spóźniają), nikomu się nie spieszy. Spytani o drogę ludzie zawsze udzielają nam odpowiedzi – nie zawsze poprawnej. Są po prostu na tyle uprzejmi, że chcą nam pomóc, nawet jeśli nie wiedzą jak. W związku z tym starają się nam mówić to co sami by zrobili w naszej sytuacji. Przez to jeszcze ani razu nie trafilismy bezpośrednio do celu naszych poszukiwań i na Mszę Św przyszliśmy wczoraj o godzinę za wcześnie.

Religia. Meksyk jest bardzo katolicki od czasów wprowadzenia siłą przez Hiszpanów tej religii. Ale religia ta przeplata się z ich dawną religią i wierzeniami. Jest to dla nas dosyć ciekawe doświadczenie. Atmosfera w kościele jest zupełnie inna – chociaż ciężko to do końca określić. Czytaliśmy też, jeszcze w muzeum, że w dalszym ciągu obchodzą oni tu swoje dawne (niektóre) rytuały. Księża są na nie zapraszani.

Tu gdzie jesteśmy teraz – w Mazunte nad brzegiem Pacyfiku jest dużo goręcej. Żeby tu dotrzeć musieliśmy przejechać krętą, górską drogą w dół 6 h. Jak tylko wysiedliśmy z autobusu poraził nas powiew gorąca,  a ludzie byli wyraźniej ciemniejsi. Ich skóra czasem jest niemal murzyńska, ale rzadko kto nosi tu sombrera (tak sobie wcześniej wyobrażaliśmy Meksyk). Mimo, że wcale nie przejechaliśmy długiej drogi wydało nam się, że jesteśmy w innym kraju.

Domy ich tutaj pokrywają wyschnięte liście palmowe (my w swoim pokoju mieliśmy nawet samą palmę, która wyrastała wysoko ponad domek) i mimo, że zaledwie miesiąc temu przeszedł tędy churagan i zniszczył wiele domów – praktycznie jest to już niedostrzegalne.

W ciągu dnia upał jest niemiłosierny (dzisiaj jest troszkę lepiej), ale w oceanie też ciężko wytrzymać, bo mimo, że jest bardzo spokojny i ciepły jego siła jest niesamowita.  Fale niedaleko brzegu zaczynają sie powiększać coraz bardziej by w końcu się załamać i z impetem rzuczać na plaże. Prąd jest bardzo mocny i nikt nie odważa się wypływać zbyt daleko. Dookoła są skały i wszędzie spaceruje mnóstwo psow.

Długi czas nie mogliśmy się zdecydować gdzie chcemy dalej jechać. W końcu dzień przed naszym wyjazdem z Mexico City stanęło na trzech opcjach:

Czy jechać do Taxco – małego, ponoć uroczego miasteczka stosunkowo niedaleko od Ciudad de Mexico, znanego z taniego srebra, ale mocno turystycznego. Musielibyśmy jednak potem znowu wracać do Mexico City, żeby wybrać się w dalszą podróż.

Opcją drugą była Puebla polecana przez przypadkowego sąsiada w czasie jednego z obiadów. Jedno z większych miast Meksyku, z mnóstwem kościołów i piramidami w pobliżu.

I w końcu Oaxaca (czyt. Łachaka) – miasto, które i tak musieliśmy minąć w naszej podróży do Miasta Guatemala (skąd będziemy odbywać za kilka tygodni lot powrotny).

Decyzja była ciężka, bo mimo, że nasz miesiąc miodowy w niezwykły sposób stał się prawdziwym miesiącem (miejmy nadzieję, że miodowym pozostanie) czasu wcale nie mamy wiele, bo droga jest długa i mnóstwo po drodze do zobaczenia.

Dopiero w ostatniej chwili postanowiliśmy jechać bezpośrednio do Oaxaki i tu zaczęły się robić schody. Nie mogliśmy znależć noclegu, a ponadto wszystkie autobusy były już porezerwowane. W końcu udało nam się wynegocjować 2 lóżka w jednym z hosteli i dwa miejsca (nawet koło siebie) w autobusie. Niestety koło toalety.

Poza zapachami drogę urozmaicały nam piękne widoki – góry, lasy drzewno-kaktusowe i oglądanie odcinków nagrań Cejrowskiego o Meksyku (które zakupiliśmy jeszcze w trakcie naszego pobytu w Polsce). Dowiedzieliśmy się z nich kilku bardziej i mniej ciekawych rzeczy, najbardziej jednak zaciekawiła nas historia obrazu Panienki z Guadalupe (której niestety nie uda nam sie odwiedzić w czasie naszej podróży). Przeczytanie tej historii zostawiamy Szanownym Czytelnikom.

Kopia obrazu wisi niemalże w każdym przez nas zwiedzanym kościele (a kościołow tutaj jest sporo). Co ciekawsze jednak tutaj, w Oaxace bardzo często spotykamy obrazy Jana Pawla II (który ponoć odwiedził to miasto) i obraz Jezusa Świętej Faustyny.

pani sprzedająca na rynku drób

Oaxaca podoba nam się dużo bardziej niż Miasto Meksyk – jest mniejsza i bardziej urocza. Postanowiliśmy tu zostać jeszcze dwie dodatkowe noce, a Bartek starając się o większy rozgłos i zaczął udzielać wywiadów (po Hiszpańsku – nie jesteśmy tylko pewni co ostatecznie powiedział).

Aby nie przedłużac, prosimy jeszcze Naszych Szanownych Czytelników o zostawianie nam opinii jakiego rodzaju opisy czytalibyście najchętniej – czy bardzo szczegolowe czy lepiej krótkie i zwięzłe. Pozdrawiamy Was wszystkich Bardzo serdecznie! A zwłaszcza gorące buziaki dla Cioci Ity, która obchodzi dzisiaj swoje urodziny!

Deszcz? Mówiliśmy kiedyś coś o deszczu? Dzisiaj pogoda byla prześliczna! Trochę głupio się przyznać, ale tak bardzo się tego nie spodziewaliśmy, że się trochę spaliliśmy.

Pojechaliśmy dzisiaj do piramid Teotihuacán.  Zrobiły na nas ogromne wrażenie! Mieszkający tam do 600/800 roku ludzie budowli nie tylko piramidy, ale nawet piętrowe domy. Na najwyższej z piramid zrobiliśmy krótką przerwę jedząc przepyszne lokalne owoce (nie możemy zrozumieć czemu niektórym nie smakuje meksykańskie jedzenie!)

Kaktusy

piramida w Teotihuacán

Po powrocie spróbowaliśmy lokalnego piwa, albo raczej normalnego piwa z dodatkiem limonki, pieprzu i oszronione solą i chili. Miało ciekawy smak, może jeszcze kiedyś spróbujemy. Bartek zachwycał się smakiem lokalnego hamburgera, oczywiście na ostro, a Majka skosztowała azteckiej zupki pomidorowej (też na ostro). Planujemy jeszcze dzisiaj wziąć udzial we wspólnym gotowaniu enchiladas w naszym hostelu – trzymajcie kciuki! może nam się uda!